ထိပ္ဆံုးသို ့

တစ္ေတာင္ေပၚ တစ္ေတာင္ဆင့္
ေတာင္အျမင့္ ပတ္ၿခံ  ့ရံ
တစ္ေတာင္ဆံုး ျပန္ေတာ့
တစ္လံုးက်န္ ျပန္ေပသမို႕
ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏႈိးလို႕ရယ္
ႀကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္။

ခါတေလ တကယ္ပန္းတာေၾကာင့္
ေတာ္ပါျပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု
ရပ္တန္းက ရပ္မယ္ၾကံ
အမွန္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မလား။

စခဲ့မိဟာေပါ့
တစ္ေန႕မွာ ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္
အားေလွ်ာ့ကာ ဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕
စိတ္ႏြမ္း အသာေျဖဦး။

မာလာေငြ ကန္ေရေအးရယ္ႏွင့္
ငွက္ေတးကို အာ႐ံုဆင္လို႕
မူတသြင္ အားအင္သစ္လိုက္ပါ့
ခ်စ္ဖြယ့္လူသား။


ေငြတာရီ

သူငယ္တန္းကေန (၁၀)တန္းထိ က်က္ခဲ့ရသမွ်စာေတြထဲမွာ ဒါကိုအၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ အရမ္းေကာင္းတယ္။

Don't Quit!

When things go wrong, as they sometimes will,
When the road you're trudging seems all uphill,
When the funds are low and the debts are high,
And you want to smile, but you have to sigh,
When care is pressing you down a bit,
Rest, if you must, but don't you quit.


Life is queer with its twists and turns,
As every one of us sometimes learns,
And many a failure turns about,
When he might have won had he stuck it out;
Don't give up though the pace seems slow--
You may succeed with another blow.


Often the goal is nearer than,
It seems to a faint and faltering man,
Often the struggler has given up,
When he might have captured the victor's cup,
And he learned too late when the night slipped down,
How close he was to the golden crown.


Success is failure turned inside out--
The silver tint of the clouds of doubt,
And you never can tell how close you are,
It may be near when it seems so far,
So stick to the fight when you're hardest hit--
It's when things seem worst that you must not quit.

Anonymous

This poem gives me the strength to climb up again whenever I hit the bottom.

ဒီကဗ်ာေလးကို (၁၀)တန္းတုန္းက ဆရာမ(guide)တစ္ေယာက္က ေပးထားတာ။ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ အားငယ္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဒါေလးကိုဖတ္ျပီး အားေတြျပန္ေမြးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းေလးကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ 

ဒီကဗ်ာေလးလိုပဲ အလားတူအားေတြေမြးေပးတဲ့ အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထပ္ရိွေသးတယ္။

(၈)တန္းျမန္မာစာက ကဗ်ာေလးပါ။ "ထိပ္ဆံုးသို ့" တဲ့။ 

Nominated by UN as the best Poem of 2006, written by an African Kid

"ေမြးလာေတာ့ လူမည္း
ၾကီးေတာ့လည္း မည္း
ေနေရာင္ေအာက္သြားလည္း က်ဳပ္ကလူမည္း
ေၾကာက္တဲ့အခါလည္း မည္း
ေနမေကာင္းျဖစ္လည္း မည္းမည္း
ေသသြားရင္ေတာင္ က်ဳပ္ကလူမည္းပဲ

ခင္ဗ်ားတို ့ငျဖဴေတြ -

ေမြးတုန္းေတာ့ ပန္းေရာင္ေပါ့
ၾကီးလာျပီမူ ျဖဴတူတူ
ေနေရာင္ထဲေရာက္ အနီေရာင္လည္းေပါက္
ေအးသြားတဲ့အခါ ျပာတာတာ
ေၾကာက္တဲ့အခ်ိန္ ၀ါထိန္ထိန္
ေနမေကာင္းခ်ိန္မ်ား စိမ္းစိမ္းကား
ေသသြားတဲ့အခါ မီးခိုးပါ

ဒါနဲ ့မ်ား က်ဳပ္ကို အေရာင္နဲ ့ေကာင္လို ့ေခၚေနတယ္???"

မူရင္းကဗ်ာကို ဒီ blog မွာ တင္ထားတယ္။ ေရးတဲ့ ကေလးေလးက အာဖရိကန္ကေလးေလး။
UN က ၂၀၀၆ခုႏွစ္အတြက္ အေကာင္းဆံုးလို ့စံကာတင္ေရြးခ်ယ္ခံထားရတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရတာ ကေလးေလးရင္ထဲက အႏိွမ္ခံထားရတာကို မေက်နပ္တဲ့ ခံစားမႈကိုျမင္ေနရတယ္။  အာဖရိကန္လူမ်ဳိးအားလံုးရဲ  ့ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ျပေနသလိုပါပဲ။
ျမန္မာစကားနဲ ့ အလိုက္ဖက္ဆံုးကာရန္ရေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာ မူရင္းေလာက္ေတာ့ ဖတ္လို ့ ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမယ္။ (ကဗ်ာလဲမစပ္တတ္ဘူးေလ။) သည္းခံဖတ္ၾကပါရန္။ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ကာရန္ရိွရင္ comment မွာေရးသြားေပးပါေနာ္။  post ထဲမွာ နာမည္နဲ ့တကြ ျပန္ထည့္ေရးလိုက္မယ္။

ခိခိ